Een interview met de vrouw die de wereld verbetert.

Goeieavond, bedankt dat we u mogen interviewen. Ik ben zeer geïnteresseerd in wat u doet voor de wereld.

Hoe maakt u de wereld beter?

Pamela: Ik help met de voedselbedeling. Ik werk ook bij de sociale kruidenier. Dingen doen voor minderbedeelden en zieken doe ik ook vaak.

Ik heb gehoord dat u mee hebt gedaan aan de

Think Pink wandeltocht?

Pamela: Ja, ik vind dat sowieso een belangrijk gegeven ook voor mannen door geleerd te hebben dat er voor 80% borstkanker in onze familie zat. Ik heb ook vele mensen zien lijden en bijgestaan doorheen hun hele ziekteperiode , zelfs in remissie en terugval tot paliatatief tot het afscheid. Ook familie bijgestaan bij laatste weken thuis tijdens mijn job als ziekenoppas. In de eerste jaren heb ik zelf de wandeltochten gewandeld, alleen of in groep of met bussen die daarvoor werden ingelegd.

Wat moest u precies doen?

Pamela: Je moest elke dag jouw kilometers of stappen doorgeven. Dan zag je jouw resultaat op het eind van maand november. Dan eens s' avonds kunnen meedoen met nicht aan thinkpink voor haar mama die in juni van dat jaar gestorven was aan borstkanker. Dan hebben we 5 km gewandeld in Bellewaerde tijdens race voor de cure. Ze vragen vanalles als ze vrijwilligers nodig hebben.

Doet u dit vaker voor “Kom op tegen Kanker”?

Pamela: Ja, ik doe dat vaker maar op verschillende manieren. Bij de race voor de cure hebben we een hoodie, t-shirt, sportbroek en sleutelhanger gekocht. We hebben ook geholpen bij de plantenverkoop.

Moest u ook geld doneren?

Pamela: Doneren doe ik liever op andere manier. Ik help de mensen liever zelf.

U heeft blijkbaar vroeger ook vrijwilligerswerk gedaan. Welk soort werk was dat precies?

Pamela: Ik heb veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik was 12 jaar secretaris van Linx + ( organisatie voor culturele activiteiten)We hadden veel vergaderingen. Ik moest verslagen maken, een 10 tal activiteiten organiseren, helpen en financiëen regelen. Tot ik een ongeval kreeg en na de revalidatie heb ik dat nog een paar jaar verder gedaan. Er werden rode rozen en flyers voor leden van s.p.a. rondgebracht voor politiek of folders voor voor vanalles en nog wat. Grabbel pas gedaan als vakantiejob, ook nog vrijwillig. Vroeger heb ik geholpen met mijn papa bij Vinkenzetting tot 18 jaar. Ik was leesvrijwilliger op school in het lager voor de klas van mijn broer en de bieb. Bij het babysitten werd ik betaald maar ik deed het ook vrijwillig, Helpen in dancecafé en restaurant vond ik leuk. Eerst deed ik dat vrijwillig dan werd ik ervoor betaald. Ik was ook leesmoeder bij de bieb en in de school vanmijn dochter. Ook nog gewerkt voor het Rode Kruis, Stadhuis Zoeï, ( verjaardagsgeschenkjes, vervoer dokter, boodschappen, gezelschap.gemachtigd opzichter., maskers rondgedraagd voor corona voor het stadhuis als vrijwillegerswerk heb ik ook nog gedaan. Na corona enquetes gemaakt voor wervik, geluwe, zonnebeke, ... voor redzaamheid en voor hulp voor 60-plussers tot 90-jarigen als het nodig zou zijn. Ik heb veel mensen leren kennen door vriendelijkheid en praatjes te maken. Toen ik binnen mocht zag ik een schrijnenende situatie. Ik heb er toch alles aan gedaan om hen toch aan een beetje gratis degelijke spullen te voorzien en zo ben ik in sociale kruidenier hulp en werk en ook voor welzijnsschakel beginnen werken. Ik hielp in een vrijwilligersorganisatie die mensen in nood helpt . De dankbaarheid is het grootste geschenk en jouw nuttig voelen in de maatschappij. Wat ik kan missen of niet meer heb gebruikt in het laatste jaar geef ik weg. Kleren van mijn dochter ook, eerst aan vroegere buren, ook aan familie die niet veel had door ziekte van nicht en partner. Nu geef ik kleren aan een gezin met zeven kindjes en een invalide gescheiden mama door Corona. Ook geef ik dingen voor het t' Zunneke (winkel voor minderbedeelden): speelgoed en kleren.

U mag niet meer werken en zit meestal thuis door uw gezondheid. Hoe ervaart u dat?

Pamela: Het is soms lastig. Het is te zien of ik veel moet rusten. Maar anders probeer ik me bezig te houden met vrijwilligerswerk of lezen als het kan. Ik heb nu ook leren breien. Ik heb ook veel afspraken. Ik probeer vooral alles positief te bekijken.

U mag ook niet meer rijden in de auto. Is dat een nadeel of zijn er ook voordelen aan?

Pamela: Als er een noodgeval voor de gezondheid is dan is dat heel moeilijk. We moeten veel bussen nemen. Soms zijn dat lange tussentijden of is er vertraging. Er zijn weinig bussen in het weekend en s'avonds. De staking is ook ambetant. Ik heb wel al een paar keer de flexibus genomen. Daar ben ik positief over. Ik heb gratis busvervoer omdat ik voor vijf jaar een begeleider mag hebben. Je moet ook geen parking zoeking. Geen auto betekent geen verzekering, geen taks, geen benzine, ... betalen. Iederereen kan mee en je moet geen plaats in de auto voorzien. Het is goed voor het milieu en er zijn stopcontacten om je gsm op te laden in de elektrische bussen. Je kan er ook mensen leren kennen.

Wat vindt u van de wereld vandaag?

Pamela: Ik vind dat de wereld geen toekomst meer geeft en er elk moment oorlog kan uitbreken. Is het niet door derde wereldoorlog dan is het door crisis, onzekere werkgelegenheid, faillesementen, dure voeding die dagelijks de hoogte ingaan waar de schijn moeten ophouden dat het nog goed gaat maar als onze kinderen het zouden moeten weten, zeldzame dure onbetaalbare huisvesting , belasting, alles duurder maken zodat mensen niet meer kunnen leven en maar excuses vinden en alles afnemen, het gaat gewoon om extreme macht en geld. De kloof tussen arm en rijk is onmeetbaar.

Waarom vindt u dat?

Pamela: Mensen die zoals ik 100% in hun recht zijn en niks kunnen doen door invaliditeit en andere bijkomstige problemen door hun gezondheid laten ze volledig in de kou en worden niet eerlijk behandeld. Ze nemen ook alles af. Er zijn steeds strengere voorwaarden voor hulp. Houden met belachelijke dingen bezig i.p.v. iets dat echt nodig is. Ze praten zelfs over bedrijfsvoorheffing op invaliditeit. Ik moet heel veel belasting betalen. Als mijn dochter een vakantiejob wil doen ben ik 600 euro kwijt van mijn invaliditeit. Als ze werkt nog meer. We moeten blijven lachen en genieten van de kleine dingen ondanks alles is men dochter men grootste geluk. Ik probeer alles te doen tot het uiterste want haar lach en geluk is mijn geluk en het kleurt men dag. Zo voel ik mij minder schuldig.

U doet ook veel voor de mensen rondom jou. Wat doet u dan precies?

Pamela: Ik ben graag zorgzaam en help anderen veel. Mijn buren heb ik al veel geholpen. Dat zijn ouderen die al veel hebben meegemaakt. Ik probeer vooral belangrijke waarden in ere te houden en die door te geven aan mijn dochter en de mensen om me heen. Ook kom ik altijd op voor rechten en gelijkheid.

Bent u trots op wat je al bereikt hebt?

Pamela: Ik ben zeker trots op wat ik al bereikt heb en probeer nog altijd meer te doen voor de mensen in deze wereld.

Bedankt voor dit interview en nog een fijne avond verder.